Pigeon Forge, Sevierville, Knoxville, Nashville, Branson en Wichita

Hier dan toch eindelijk maar weer een blog.

Begin maar bij Pigeon Forge...
Hier waren we weer vroeg opgestaan om te ontbijten... de koffie die we erbij hadden was alleen niet te drinken... zo slap.
Uitgecheckt en door naar Sevierville voor 1 nachtje.
We moesten nog even de tijd doden voor we konden inchecken en Albert wilde graag naar het Hollywood Wax Museum.
Daar hebben we diverse leuke foto's gemaakt.
Bij de ticket zat ook iets anders bij.
We zijn eerst een Mirror Maze ingegaan.
Handschoentjes aan en maar op de tast de weg weten te vinden naar de uitgang.
Na enig omzwerven deze uiteindelijk gevonden.
Ja wat zouden we nu kiezen... de Breakout Lab of de Shooting Tower.
We hadden gekozen voor de Breakout Lab.
Haha dit hebben we geweten.
Een tocht door een labaratorium waar een gevaarlijk goedje was vrijgekomen en mensen in zombies waren veranderd.
Albert en ik liepen als laatste van de groep.
En een aantal keren werd Albert achtervolgd door een zombie en diverse dames in de groep heb ik extreem om gelachen... wat kunnen sommige vrouwen gillen als ze schrikken.
Na ook deze tocht gehad te hebben de Shooting tower gekozen.
Hier moesten we met een 3-D bril op in een bank zitten en werden we met een beugel vastgezet.
We hadden een soort van lasergun om op bewegende beelden te schieten terwijl de schijf waar de bank op zat draaide tot er weer een acherm met bewegende beelden kwam.
Bij de eerste tussenstand stond ik eerste en daarna weigerde mijn lasergun erg vaak.
Hoeveelste we uiteindelijk geworden zijn heb ik niet goed kunnen zien...
Hierna hebben nog wat gelopen en hebben wat gedronken in het Hard Rock Cafe.
Aangezien ik eigenlijk wilde paardrijden toch maar op zoek gegaan naar een ranch om te kijken of we konden rijden.
Helaas was dit niet het geval .. reserveren is echt nodig.
Dan maar terug naar het hotel om nog even tv te kijken en dan op tijd te gaan slapen.
Lekker geslapen en weer vroeg opgestaan om te ontbijten.
Alles weer in de auto gedaan en onderweg naar Knoxville.
De rit duurde niet lang en we hoopten dan we al in konden checken.
Gelukkig kon dit en na de spullen op de kamer gedropt te hebben nog even naar de receptie om te vragen waar we lekker konden lopen.
Ook maar gevraagd of ze wist waar de grootste rubiks cube en de oarsman was.
De laatste 2 zei haar niks.
Dan maar in de auto en eerst lekker maar op zoek naar het park om lekker een stuk lopen.
Dit was een mooi park en we hebben een flinke wandeling gedaan (schatten iets van 5 @ 6 mijl).
Aardig bezweet en vermoeid terug naar het hotel om even op te frissen en op zoek te gaan naar de oarsman en de rubiks cube.
Bij de receptioniste de plaatsjes op pinterest laten zien.
Ze heeft op een kaart van Knoxville aangestreept waar we de oarsman konden vinden.
De oarsman is een beeld van een man die vooruit probeert te roeien terwijl zijn bootje aan het zinken is.
Deze na wat zoeken gevonden en de auto geparkeerd.
Diverse foto's gemaakt en vervolgens op zoek naar de rubiks cube die vlakbij of in het Knoxville Conferentie Centre zou staan.
Nou hier stond hij niet meer.
Een bewaker had er wel van gehoord en stuurde ons richting een luxe hotel waar die nou zou staan.
Er vol goede moed heengelopen.
En helaas stond deze hier ook niet meer.
De dame achter de receptie heeft gezocht op google en kwam erachter dat deze in het hotel Holliday Inn zou staan.
Ze heeft het hotel gebeld en gelukkig kon ze ons mededelen dat deze er stond.
Erheen gelopen en verteld dat we van een ander hotel kwamen en we de rubiks cube zochten.
Deze stond om de hoek in de lobby.
Hier aardig wat foto's van gemaakt.
Hierna nog even gekeken bij een fontein waar een aantal kinderen en volwassenen zich in de fontein aan het spatteren waren.
En toen moesten we nog weer een flink aantal blokken teruglopen.
Terug in het hotel de foto's van de rubiks cube aan de dame achter de receptie laten zien en verteld waar hij stond.
Dat kon ze dus nu ook aan andere gasten doorgeven.
Lekker op tijd naar bed zat er helaas niet in...
Aangezien het de hele dag al snikheet en erg drukkend warm was werden we afgekoeld door een fikse onweersbui met flink wat regen.
De bliksem sloeg in op het stroom en zo zat het hele blok (inclusief het hotel) in het donker en zonder internet/wifi).
Ach was de auto ook weer schoon...
Uiteindelijk tegen half 2 toch maar geprobeerd om te gaan slapen.
De wekker staat eigenlijk iedere keer op 8 @ 9 uur.
We zijn dus op tijd opgestaan en alles weer in de auto gepropt.
Uitgecheckt en onderweg naar Nashville.
Het hotel waar we zouden overnachten was hetzelfde hotel als waar we in 2012 een week hebben geslapen.
Hef ritje duurder wederom niet zo lang en gelukkig konden we al inchecken.
Tenminste als we genoegen namen met een kamer zonder koelkast en magnetron.
Wilde eigenlijk wel een koelkasr om het drinken en eten koud te zetten.
Dus nog maar even naar Cooters Place en Daisy's Place geweest.
Hier een paar kleine dingetjes gekocht en terug naar het hotel.
Gelukkig hadden ze nu wel een kamer voor ons met koelkast en magnetron.
Albert wilde graag naar de winkel van het programma American Pickers.
Naar de auto gegaan en het adres ingetypt op de tomtom.
Ja hoor.... we konden lekker in de file aansluiten maar na iets van een half uurtje hadden we eindelijk de winkel gevonden.
Er lekker door gewandeld en even een praatje gemaakt met 1 van de dames achter de kassa.
Verteld dat Albert een fan is uit Nederland en graag naar het programma kijkt.
De dame achter de kassa gaf ons 2 foto's van Frank en Mike.
Na uitgepraat te zijn en nog wat foto's gemaakt te hebben zijn we weer in de auto gestapt en terug gereden naar het hotel aangezien we alle 2 wel wat trek begonnen te krijgen.
Lekker gegeten bij een restaurant vlakbij het hotel zodat we alle 2 een heerlijk biertje konden nemen.
De serveerster vergat alleen onze biertjes en dus kregen we die van haar... en we hebben er echt van genoten.
Na betaald te hebben besloten we om nog even een potje te gaan minigolfen.
Wat viel deze tegen... slecht verlicht en vervelende jongeren voor je die niet normaal aan het speleb waren maar alleen maar aan het klieren waren waardoor er al snel een redelijk grote groep achter hun stond te wachten om te kunnen spelen.
We hebben het maar opgegeven en zijn terug gegaan naar het hotel.
Alle 2 lekker op tijd maar bed want we zouden een lange rit voor de boeg hebben.
We zijn vroeg opgestaan (half 8).
Lekker ontbeten en gekletst met 2 Hollanders die de dag naar huis zouden gaan na een rondreis van 4 weken.
Na het ontbijt alles weer in de auto en vertrokken naar Branson in Missouri.
De aankomsttijd was toch al laat en dus maar even wezen kijken bij het huisje van Laura Ingles van het programma Little House on the Prairie.
Deze was al gesloten dus konden we mooi foto's maken terwijl er niemand in je gezichtsveld liep.
Gelukkig zag Albert ineens dat hij ook op zondag open zou zijn van 12:30 tot 17 uur.
Weer in de aito gestapt en doorgereden naar Branson wat nog een uurtje zou duren.
Aangekomen in Branson stonden we in een file van ruim 3 mijl... zucht.
Uiteindelijk is Albert via de middenstrook het laatste stuk langs de file gescheurd en waren we al snel in het hotel.
Aangezien we alle 2 toch wel erg moe waren toch maar naar bed gegaan.
De volgende dag vroeg opgestaan en ontbeten.
Alles wederom in de auto gepropt en een keuze gemaakt tussen "het huisje van Laura Ingles" en de "twistex memorial".
Aangezien we weer een lange rit voor de boeg hadden besloten we in eerste instantie om alle 2 over te slaan en rechtstreeks naar het hotel te rijden.
Toen we doorkregen dat we weer de richting opgingen van het huisje van Laura Ingles toch nog maar besloten om erheen te gaan.
Tegen 1 uur aangekomen en kaartjes gekocht.
Een kort filmpje gezien en door het museum gelopen.
Daarna door naar het huisje.
We mochten geen foto's maken maar het was een erg grote groep dus bleef de dame bij de deur staan en kon iedereen gewoon foto's maken.
Toen we terug naar de auto liepen om te kijken bij het andere huisje wat Laura's dochter Rose voor haar en Almanzo had gemaakt ging het mis.
Ik zette mijn voet iets te dicht bij een geultje en gleed uit.
Kermend van de pijn lag ik op het grindpad.
Ik voelde dat het niet goed was en mijn linker enkel was binnen no time dik.
Albert gezegd dat hij hulp moest halen.
Lopend naar het huisje kwamen er 2 dames en een man hem al tegemoed gelopen of ik hulp nodig was.
Hij vertelde dat ik hulp nodig had.
De man haalde een fles water wat ijskoud was.
De dames werkten (als geluk bij een ongeluk) in het ziekenhuis als verpleegsters.
Ze hebben me gerust gesteld en even later kwam de man er weer aan met een zak met ijs.
Ze vroegen of ze een ambulance moesten bellen maar dat vond ik niet nodig.
Albert had in de tussentijd de auto gehaald zodat ik niet zo ver hoefde te hinkelen in de hitte.
Het ijs voelde erg goed aan mijn enkel.
Aangezien ik wist dat ik met rust en met mijn voet omhoog het wel zou redden zijn we nog naar het stenen huis gereden.
Ik heb gebeld met mijn moeder (en die hoorde aan mij dat er iets aan de hand was en belde me terug.
Albert is naar het huisje gelopen en heeft gevraagd of hij mij voor de deur mocht afzetten.
Hij mocht zelfs de auto achter het huisje parkeren en ze hadden zelfs wel een rolstoel waar ik even in kon zitten.
Dit had het voordeel (mochten ook in dat huisje geen foto's maken) dat de dame die alles in de gaten hield weer buiten ging staan en daardoor heeft Albert toch nog wat foto's kunnen maken.
Na alles gezien te hebben weer in de auto geholpen door Albert.
Een dame vond het nodig om commentaar te geven dat ze ook wel de auto achter het huisje hadden kunnen parkeren.
Helaas hoorde ik dat niet anders had ik de dame aangeboden om te ruilen van de situatie waarom we daar stonden... en niet vooraan.
Jammer dan...
Nog weer een even terug gereden naar het museum en Albert laten vragen of ze een first aid kit hadden zodat ik even mijn enkel kon verbinden.
1 van de dames had een cursus EHBO gevolgd en ik werd uit de auto gehaald en in een rolstoel gezet zodat de dame mijn wond op mijn rechter scheenbeen kon schoonmaken en ontsmetten en mijn enkel een beetje kon verbinden zodat ik niet direct het koude ijs op mijn enkel zou hebben.
De dame had bij gebrek aan een rekverband er maar een mitella omgeknoopt en een gaasje met antibacteriele zalf op de wond gedaan.
Met het ijs op mijn enkel (mijn voet op het dashboard) naar de begraafplaats gereden waar Albert een aantal foto's heeft gemaakt van het graf van Laura, Almanzo en dochter Rose.
Hierna is hij weer ingestapt en zij we vertrokken richting Wichita in de staat Kansas.
Dit was de ergste rit die we ooit in de USA hebben gereden.
Over een lengte van ruim 300 mijl hadden we hevige onweer, hagel, regen en zware windstoten en erg weinig zicht.
Zo weinig zicht dat we het bord van "Welcome to Kansas" niet hebben gezien.
Achteraf hoorden we dat we in de buurt van een tornado hadden gereden.
Om 1 of andere reden bleef ik toch de hepe rit om me heen kijken voor zover mogelijk was en had ik een zender op de radio opgezocht om naar de weersvoorspelling kon luisteren...
De tornado ging naar het noordoosten en wij reden richting het westen.
Onderweg nog gestopt bij een Dollar General om een enkelbrace te kopen en verband voor het afdekken van de wond.
Met een enkelbrace en mega grote pleisters gekocht te hebben weer in de auto gestapt en direct de enkelbrace om mijn enkel gedaan.... wat voelde dat heerlijk.
Gelukkig was door het ijs de zwelling wat geslonken.
Toen we uiteindelijk het plaatsje Augusta bereikt hadden kon ik bij een tankstation even naar de WC en een bakje koffie kopen.
Hierna weer ingestapt om onze weg te vervolgen.
Binnen 2 blokken zat er ineens een politieauto achter ons met zijn zwaailichten aan..
Albert dacht dat hij erlangs wilde en schoof een baan op... maar dat deed de politieauto ook.
Toen zei ik van "ga maar naar de kant... hij moet schijnbaar ons hebben".
Na veilig aan de kant gegaan te zijn even gewacht en toen kwam de agent aangelopen.
Albert deed het raam open en de agent vertelde Albert dat hij hem geklokt had met 42 mijl per uur waar 30 was toegestaan.
Na het tonen van zijn rijbewijs en nadat hij even wat gecontroleerd had mochten we verder rijden zonder boete gelukkig...
Uiteindelijk zijn we rond middernacht aangekomen in het hotel.
Ingechecked en even via de wifi gebeld met mijn moeder die toch al wakker was (we hadden een tijdsverschil van 7 uur).
Na mijn wond afgeplakt te hebben met een aantal XL pleisters zijn we naar bed gegaan.
Had een kussen onder mijn been en enkel liggen om deze rust te geven.
Aangezien we laat waren aangekomen wat later opgestaan en niet ontbeten.
Alles weer in de auto gedaan en uitgechect voor weer een lange rit.
Deze rit ook weer diverse keren gestopt en bij afrit nummer 4 in Iowa eraf gegaan en heerlijk gegeten bij een Amish restaurant.
Na het eten weer in de auto gestapt voor nog iets meer dan een uurtje rijden.
Aangekomen in Des Moines gaf de tomtom ons een verkeerde plek aan.
Bij een tankstation gevraagd of ze wisten waar het hotel Comfort Inn was.
Hier kregen we te horen dat die tegenwoordig Quality Inn heet en aan de andere kant van de Highway was.
Weer ingestapt en binnen een paar minuten waren we eindelijk in het hotel.
Het was toen al tegen 9 uur 's avonds.
Alles uit de auto gehaald om de tassen te herpakken.
Ik besloot om dat nog even uit te stellen en even te gaan zwemmen.
Albert besloot om mijn voorbeeld te volgen en ging ook nog even zwemmen.
Na ongeveer een uurtje omgekleed en begonnen met het herpakken van de reistassen.
Aangezien we toch alle 2 zin hadden in koffie (de koffie die nog bij het ontbijtgedeelte stond was koud) had de man achter de receptie verse koffie gezet en belde dat de koffie klaar was.
Naar beneden gegaan.
Zijn aflos was binnen en een dame zou de nachtshift werken.
We hadden in de tussentijd al een was laten draaien.
De dame van de receptie gevraagd voor de droger (de droger voor de gasten deed het niet en we mochten die van hun gratis gebruiken).
Dit hebben we geweten.... we hebben gezellig met haar gekletst tot het ineens al 2 uur op de klok aangaf....
De spullen uit de droger gehaald en toch maar naar boven en naar bed.
Redelijk snel in slaap gevallen maar regelmatig wakker geworden van de pijn.
Na een brakke nacht voor mij (Albert heeft schijnbaar lekker geslapen) lekker ontbeten en de tassen weer in de auto gedaan.
Gelukkig waren het al heel wat minder.
Diverse dingen weggegooid en diverse kledingstukken achtergelaten die in de kledingbankbak zou worden gedropt.
Onderweg begonnen met de blog die ik nu aan het typen ben.
We zijn nu onderweg voor onze laatste nacht in Chicago met een stop in Le Claire voor Albert voor de andere winkel van de American Pickers.
En dan nog een nachtje in het vliegtuig.
Wat we nog gaan doen in Chicago weten we nog niet.....
Waarschijnlijk naar het Hard Rock Cafe en morgen naar de opnamelocatie van Chicago Fire voor mij.
Maar dat zal ik dan nog wel op de blog posten.